Over de dunne grens tussen liefde en hechting

Hechting en liefde

We noemen het vaak liefde, maar veel van wat we liefde noemen, is in werkelijkheid hechting.

In mijn praktijk zie ik het telkens weer: relaties die vastlopen, niet door gebrek aan gevoel, maar omdat mensen proberen vast te houden aan iets wat eigenlijk wil bewegen.

Wat hechting werkelijk is

Hechting is de neiging van het menselijk hart om vast te houden aan wat bekend is: aan de ander, aan ons gelijk, aan het verhaal dat we ooit zijn gaan geloven.

Liefde daarentegen beweegt. Ze geeft, stroomt, laat vrij.

We houden vaak niet vast aan elkaar, maar aan ons beeld van de ander. Wij handelen dus niet uit liefde, maar uit angst om te verliezen, om opnieuw die oude leegte te voelen.

Hechting leeft ook in onze gedachten

Hechting gaat niet alleen over mensen, ze leeft ook in onze overtuigingen. In dat kleine stemmetje dat zegt:“Hij deed dat om mij pijn te doen.” Of: “Zij begrijpt me gewoon niet.”

We vechten voor onze ideeën alsof ze ons beschermen. Alsof het opgeven van een overtuiging ons zelf zou doen verdwijnen.

Maar meestal verdedigen we geen waarheid: we verdedigen een gevoel. Het gevoel van gelijk hebben. Het gevoel dat onze pijn terecht is.

Want wat als we zouden toegeven dat de ander het niet slecht bedoelde? Dan zouden we ons verdriet moeten loslaten. En soms is dat nog pijnlijker dan het verdriet zelf. Hoe onlogisch het ook klinkt.

Waarom we vasthouden aan wat pijn doet

Het is vreemd hoe we kunnen vasthouden aan wat pijn doet. Een overtuiging, een ruzie, een oud verdriet: het geeft houvast. Het is bekend terrein.

Vertrouwde pijn is veiliger dan onbekende rust. Zolang we vasthouden, weten we wie we zijn. Loslaten voelt als onbekend, onveilig zelf in het begin, ook al is het juist dáár waar het leven weer begint.

Hechting is statisch, liefde is levend

Hechting wil dat alles blijft zoals het is. Ze zegt: “Ik blijf je trouw” maar bedoelt: “Verander niet, want dan weet ik niet meer wie ik ben.”

Liefde zegt iets anders. Ze fluistert: “Word wie je bent. Ik wil jou zien groeien, ook als dat betekent dat ik je niet altijd kan vasthouden.”

Hechting maakt bang. Liefde maakt vrij.

Liefde is een beweging, geen bezit

Liefde vormt een brug. Hechting een ketting. De één verbindt, de ander bindt.

Waar liefde stroomt, is ruimte. Ruimte om te ademen, te voelen, te falen, te leren. Waar hechting regeert, ontstaat verstikking: het gevoel dat de relatie zwaarder wordt dan het leven zelf.

Sommige relaties sterven niet aan gebrek aan liefde, maar aan teveel hechting. Aan de angst om los te laten wat allang niet meer klopt. Want wat is er dan over?

De uitnodiging van liefde

De uitnodiging van liefde is eenvoudig, maar niet gemakkelijk.

Ze vraagt: Durf ik de ander vrij te laten? Durf ik mezelf te zien zonder mijn gelijk? Durf ik mijn pijn niet langer te verdedigen, maar te verzachten?

Liefde vraagt geen perfectie. Ze vraagt aanwezigheid. Eerlijkheid. De moed om te voelen zonder controle.

Want het is daar, in de open ruimte tussen twee harten die elkaar niets meer hoeven af te dwingen, daar leeft verbinding.

En misschien is dat wel de zuiverste vorm van liefde die er is.

Misschien herken je iets van jezelf in dit verhaal.

Misschien voel je waar jouw hart nog vasthoudt, terwijl het eigenlijk wil ademen.

In mijn sessies help ik mensen die stap te zetten: van vasthouden naar verbinden, van angst naar liefde.

Therapie met Marie — met liefde, voor jezelf.